چاه بازکنی به عملیاتی گفته می شود که برای باز کردن یا گسترش چاه ها انجام می شود. این عملیات برای افزایش ظرفیت ، بهبود کیفیت آب و دسترسی به آبهای زیرزمینی صورت می گیرد.
چاه بازکنی شامل مراحل زیر می باشد:
•شناسایی محل مناسب برای بازکنی چاه بر اساس مطالعات ژئولوژی و هیدروژئولوژی.
•احداث چاه جدید در کنار چاه موجود با قطر و عمق بیشتر.
•استفاده از مواد منفذ کننده مانند سیمان ، اسید یا گل حفاری برای افزایش نفوذپذیری سازندهای غیرمنفذدار.
•استفاده از فناوری های حفاری مانند انفجار مواد منفجره برای باز کردن سازندهای سخت.
•استفاده از لوله های فولادی برای جلوگیری از بسته شدن چاه و حفظ دسترسی به آب زیرزمینی.
•ارزیابی آزمایشی تغییرات در ظرفیت و کیفیت آب پس از اتمام عملیات بازکنی.
مزایای چاه بازکنی شامل افزایش تولید آب ، بهبود کیفیت آب ، کاهش هزینه های بهره برداری و نگهداری می باشد. معایب آن شامل آلودگی منابع آب ، نشست زمین و عدم پایداری چاه می باشد.
برای اجرای موفقیت آمیز چاه بازکنی باید مطالعات دقیق ژئوتکنیکی و هیدروژئولوژیکی انجام شود. انتخاب روش مناسب حفاری و مواد شیمیایی مناسب بر اساس ویژگی های سازندها از اهمیت بسزایی برخوردار است. بازکنی چاه باید توسط متخصصان و با استفاده از تجهیزات مناسب انجام شود تا اثرات منفی کمینه گردد و منافع حداکثر رسید.
چاه بازکنی کاربرد گسترده ای در بهبود مدیریت و بهره برداری از منابع آب زیرزمینی دارد. اجرای موفق آن می تواند در تأمین پایدار آب آشامیدنی و توسعه کشاورزی نقش مهمی ایفا نماید.
