قالی بافی ازکهن ترین هنرهای ایرانی است که از دوران های پیش از تاریخ تاکنون پایدار مانده است.از عصر مفرغ در حدود چهار هزار سال پیش از هنرهای اعظم این سرزمین ونشان دهنده ی تداوم تاریخی وپیوستگی بی مانندی است که هنرشناسان به اتفاق آن را ویژگی نمایان هنر ایرانی دانسته اند با این هنر تاریخی و نقش مایه ها و نمادهای آن است که علاوه بر جنبه های زیبایی شناسانه وتزئینی به باورها،پندارها و فرهنگ باستانی پیشینیان دست می یابیم. به استناد وکشف بسیاری از ابزارهای قالی بافی که از گورهای زنان در دامنه های البرز وتپه یحیی کرمان وشهر سوخته سیستان و ... کشف گردیده درهای بسیاری درمورد تاریخ وفرهنگ قالی بافی برما گشوده می شود.
درسال 1328 شمسی (1949) میلادی پرفسور رودنکو قطعه فرش گره داری را در محلی به نام پازیریک کشف کرد که قدمت آن به 2500 سال قبل میرسد.تصویرحاشیه این فرش با شکل های متداول زمان هخامنشیان ونقش های تخت جمشید شباهت فراوان دارد.بنا به نظر رودنکو مبدأ این فرش از ایران است.علاوه بر این قرائن تاریخی تأیید کننده این نکته است که قالی بافی در زمان ساسانیان رونق فراوان داشته است.در تأئید وجود قالی بافی در این دوره به فرش معروف بهارخسرو (بهارستان) اشاره می کنیم.
با شروع تاریخ اسلامی تا دوران صفویه شاهد فراز و فرودهای بسیاری در فرش ایرانی هستیم اما دوباره درهمین عصر است که هنرمندان ایرانی به خلق آثاری آن چنان دل انگیز و زیبا می پردازند که هرگز همتایی برای آنان نمی یابیم.طرح های قالی از خلاقیت ونبوغ هنرمندان این عصر چنان بارور می شود که پس از گذشت چند صد سال هنوز به عنوان الگو و مبنای قلم استادان ایرانی قرار می گیرند. این دوران بنا به گفته ای رنسانس هنر ایران نام می گیرد.پس از آن قالی ایران مسیر خود را کماکان با همان فراز و فرودهای قبل از دوران صفوی ادامه داد. اما همواره به عنوان آیینه تمام نمای هنر مردمان سرزمینی است که هنرشان را بر زندگی خویش پیوند زدند. و اینچنین است که صنعت و تجارت فرش ایران با پشتوانه کهن خود تا بدین روز در عرصه های بین المللی شاهکاری بی بدیل محسوب می شود.
ما براین بوده ایم که پشتیبان چنین میراثی باشیم و اساس طرح ها و رنگ ها و کیفیت خود را بر پایه هنری اینچنین اصیل و بی همتا بنا نهیم واز گستره ای غنی طرح های ایرانی استفاده نماییم تا فرش ساوین به معنای تمام نماینده سنت دیرپای خود باشد.
